माझ्या वं बापाजीची
लई लई येई सय
आज माझं मन हृदय
रडतया धाय धाय
माझ्या वं बापाजीचं
माझ्या मनात राऊळ
जगामध्ये त्याच्यापरि
नाही काहीच निर्मळ
माझ्या बापाचं चितार
मी काळजात कोरलं
येती दाटून आठवणी
डोळं पाण्यानं भरलं
हात पाठीवर टाकून
धीर द्यायचा बा असा
अंधारल्या आयुष्यात
उजेडाचा कवडसा
तळहाताच्या फोडावानी
केला आमचा सांभाळ
झुंज दिली एकट्याने
लागू नाही दिली झळ
देवा विठोबाचे वेड
माझ्या बापाजीला लई
माहुसुदीची कधी बी
वारी चुकवली नाही
डोळ्यापुढे एक एक
प्रसंग जिवंतच होई
जग सोडून जाण्याची
का वो केली तुम्ही घाई
शून्यातून उभा केला
डोलारा हा प्रपंचाचा
स्वाभिमानी जीवाला ना
व्हता आधार कुणाचा
आम्ही एकूल पायाचे
पुन्हा पुन्हा सांगायचा
संकटाच्या काळातही
नाही जिद्द सोडायचा
ज्ञानोबा व तुकोबाचा
दिला विचार वारसा
उमटवतसे मनावर
संतविचारांचा ठसा
बाप आभाळासारखा
डोळ्यांमध्ये साठलेला
त्याच्या औदार्याचा खिसा
नाही कधी फाटलेला
शुद्ध बीजापोटी आम्ही
फळे रसाळ गोमटी
बाप काळजाची दिठी
आई संजीवनी बुटी
बाप प्राजक्ताचं झाडं
अंगणात फुललेलं
शाश्वताचं दिव्य देणं
सुवासानं लगडलेलं
उसळतो अजूनही
पोटामध्ये गा उमाळा
आई पुढे होई रिता
डोळ्यातला पावसाळा!
