गाझापट्टीतील एका चिमुकल्याची कविता

गाझापट्टीतील एका चिमुकल्याची कविता

गाझापट्टीतील एका चिमुकल्याची कविता

बाबा! 
मी पळू शकत नाहीये
रक्ताळलेल्या मातीने बरबटलेले माझे बूट 
फारच जड झालेयत
माझे डोळे आंधळे होताहेत
आकाशातून बरसणार्‍या आगीच्या चमचमाटाने
बाबा,
माझे हे हात आता दगड दूरपर्यंत फेकू शकत नाहीत
आणि माझे पंखसुद्धा अद्याप खूप लहान आहेत
बाबा! 
गल्लीत विखुरलेल्या ढिगार्‍यांमध्ये लपंडाव खेळणारे माझे तीन भाऊ कुठे निघून गेले आहेत?
आणि ते तीन छोटे छोटे ताबूत उचलून मित्रमंडळी आणि शेजार्‍यांसोबत तुम्ही कुठे गेला होतात?
मी घाबरलो होतो बाबा,
तुम्ही पकडले गेले असाल
आणि कुठे तरी अज्ञात काळोख्या ठिकाणी कोंडून ठेवले गेला असाल म्हणून,
जसा अहमद,माजिद आणि सफी 
यांच्या वडिलांवर प्रसंग आलेला
मी भ्यालो होतो बाबा,
कारण मला तुमच्याशिवाय जगावं लागेल की काय 
असं वाटलं,
जसा मी जगतो आहे माझ्या अम्मीविना
तिच्या पदराच्या दुग्धयुक्त छायेच्या आणि 
अंगाईच्या आठवणींसोबत

मला नाही ठाऊक बाबा, 
की ते लोक का बरं जाळतायत जैतूनच्या बागा
नाही ठाऊक मला आपल्या वस्तीतला ढिगारा का हटवला नाही गेला अजून आणि नवी घरं का उभारली नाहीत अजूनही!
बाबा! 
या भल्या मोठ्या दुनियेमध्ये
खूप सारी मुलं असतील आमच्याचसारखी
आणि त्यांचेही पालक असतील
जे त्यांच्यावर नितांत प्रेम करत असतील
बाबा, 
कधी ते आमचाही विचार करत असतील का हो?

बाबा!
मी समुद्रकिनारी चाललो आहे
फुटबाॅल खेळायला.
जर मला बराच उशीर झाला
तर मला न्यायला जरूर या,
तुम्ही मला तुमच्या बाहूपाशात 
उचलून आणा आणि एका विशाल ताबूतात निजवा
म्हणजे मी त्यात मोठा होत जाईन
तुम्ही मला शांतीपर्वातले एक छानसे गाणे ऐकवा,
जैतूनच्या एका फांदीचे झाड होत असल्याचे बघा,
आणि धरणीच्या मांडीवर
मी मोठा होण्याची प्रतीक्षा करा.

मराठी अनुवाद
भरत यादव
Bharat Yadav 

मूळ हिंदी कविता

ग़ाज़ा के एक बच्‍चे की कविता

बाबा! मैं दौड़ नहीं पा रहा हूँ।
ख़ून सनी मिट्टी से लथपथ
मेरे जूते बहुत भारी हो गये हैं।
मेरी आँखें अंधी होती जा रही हैं
आसमान से बरसती आग की चकाचौंध से।
बाबा! मेरे हाथ अभी पत्‍थर
बहुत दूर तक नहीं फेंक पाते
और मेरे पंख भी अभी बहुत छोटे हैं।

बाबा! गलियों में बिखरे मलबे के बीच
छुपम-छुपाई खेलते
कहाँ चले गये मेरे तीनों भाई?
और वे तीन छोटे-छोटे ताबूत उठाये
दोस्‍तों और पड़ोसियों के साथ तुम कहाँ गये थे?
मैं डर गया था बाबा कि तुम्‍हें
पकड़ लिया गया होगा
और कहीं किसी गुमनाम अँधेरी जगह में
बन्‍द कर दिया गया होगा
जैसा हुआ अहमद, माजिद और सफ़ी के
अब्‍बाओं के साथ।
मैं डर गया था बाबा कि
मुझे तुम्‍हारे बिना ही जीना पड़ेगा
जैसे मैं जीता हूँ अम्‍मी के बिना
उनके दुपट्टे के दूध सने साये और लोरियों की
यादों के साथ।

मैं नहीं जानता बाबा कि वे लोग
क्‍यों जला देते हैं जैतून के बागों को,
नहीं जानता कि हमारी बस्तियों का मलबा
हटाया क्‍यों नहीं गया अबतक
और नये घर बनाये क्‍यों नहीं गये अबतक!
बाबा! इस बहुत बड़ी दुनिया में
बहुत सारे बच्‍चे होंगे हमारे ही जैसे
और उनके भी वालिदैन होंगे।
जो उन्‍हें ढेरों प्‍यार देते होंगे।
बाबा! क्‍या कभी वे हमारे बारे में भी सोचते होंगे?

बाबा! मैं समन्‍दर किनारे जा रहा हूँ
फुटबाल खेलने।
अगर मुझे बहुत देर हो जाये
तो तुम लेने ज़रूर आ जाना।
तुम मुझे गोद में उठाकर लाना
और एक बड़े से ताबूत में सुलाना
ताकि मैं उसमें बड़ा होता रहूँ।
तुम मुझे अमन-चैन के दिनों का
एक पुरसुक़ून नग्‍़मा सुनाना,
जैतून के एक पौधे को दरख्‍़त बनते
देखते रहना
और धरती की गोद में
मेरे बड़े होने का इन्‍तज़ार करना।

©कविता कृष्णपल्लवी
Kavita Krishnapallavi 

टिप्पणी पोस्ट करा (0)
थोडे नवीन जरा जुने